Lieve vrouw,
Al mijn leven lang vind ik de vraag “hoe gaat het met jou?” ingewikkeld.
En nu weet ik waarom.
Er is niet één antwoord.
Er zijn plekken in mij die rauw zijn, stroperig, pijnlijk, verward.
En er zijn delen die bruisen, vol van vuur, creatiekracht en vollop zin in het leven hebbend zijn.
En dan zijn er die stukken die stil zijn.
Zacht, leeg, wachtend, onbenoembaar.
Hoe kan ik dat nou vangen in één antwoord?
En juist al die delen ontmoet ik tijdens de dans.
Al negen jaar lang ben ik trouw aan mijn danspractice, minstens één keer per week.
Een practice waarin ik mijn binnenwereld ontmoet, waarin ik adem geef aan alles wat er door mij heen wil stromen.
Waarin ik mezelf keer op keer herinner aan iets wat dieper gaat dan het verhaal dat ik vertel.
En ik weet zeker:
Juist dóór deze practice leer ik dat ik het leven niet hoef te beheersen, maar dat ik het mag bewegen.
Door me heen mag laten stromen.
Dans is voor mij geen vorm.
Het is een veld waarin ik mijn emoties niet langer label of vasthoud,
maar laat stromen, precies zoals ze komen.
Waar het verhaal verdampt en het wezenlijke zichtbaar wordt.
En juist voor ons vrouwen, cyclisch wezens, is er geen constante staat van ‘goed voelen’.
We bewegen tussen zaaien, bloeien, oogsten en sterven.
Tussen licht en donker.
En hoe meer we dit herinneren, hoe meer we werkelijk kunnen leven in al onze schakeringen.
Deze practice is geen ‘quick fix’,
geen eenmalige ervaring die je kunt afvinken.
Ze is zoveel rijker en gelaagder.
Ze is een vruchtbare bedding.
Een weg.
Een terugkeer.
Elke keer weer.
Laag na laag.
Dans na dans.
En elke keer word je meer vrouw.
Voller, dieper, krachtiger.
Juist als je huilt.
Juist als je in je licht stapt en je door je schaduwen heen danst.
En juist als je het niet weet.
Zo welkom vrouw.
In alle staten van Zijn!
Welkom in de dans van She Who Moves.
Zij die danst ver voorbij de dansvloer.
Liefs Judith