Lieve vrouw,
Laat me je meenemen naar een plek waar woorden nooit helemaal bij kunnen.
Een plek die niet begint bij een kaars, een cirkel of een ritueel,
maar bij iets wat zoveel eenvoudiger is…
en tegelijk zoveel diepers:
De kwaliteit van jouw aanwezigheid.
Het Veld.
Zij is geen energie.
Zij is een bewustzijn.
Een staat.
Een diepte.
Een waarheid.
En zodra ik daarin zak, verandert alles.
Misschien herken je dit:
Je stapt een ruimte binnen en zonder dat iemand iets zegt,
adem je dieper.
Je lichaam ontspant.
Er wordt iets in jou aangeraakt.
Niet door de mensen,
maar door de frequentie waarin zij aanwezig zijn.
Dat is Het Veld.
Ik heb het de afgelopen maanden verfijnd, beproefd, soms verloren,
en telkens weer teruggevonden.
Ik heb ontdekt wat het opent en wat het sluit,
wat het draagt en wat het laat vallen,
wat het vraagt en wat het geeft.
En telkens fluistert Het Veld hetzelfde:
“Zodra jij zakt, opent alles zich.”
Niet wanneer iedereen luisterend klaarzit.
Niet wanneer de groep compleet is.
Niet wanneer de omgeving perfect stil is.
Maar op het moment dat ík zak in mijn lichaam,
mijn bekken, mijn adem, mijn ruggengraat.
Dan opent het veld.
Omdat mijn aanwezigheid de poort is waar het doorheen ademt.
Maar…
En dit is belangrijk!
Het Veld is nooit gebonden aan een ruimte.
Niet aan een ceremonie.
Niet aan een cirkel.
Niet aan mij.
Ja, mijn lichaam opent het veld.
Maar het is jouw lichaam dat het draagt, vormt, verdiept en verder wakker kust.
Een veld kan alleen bestaan wanneer er vrouwen zijn die aanwezig durven blijven in zichzelf. Want het medicijn verschijnt nooit aan de toeschouwer, maar altijd aan de vrouw die kiest om te blijven, ook als iets in haar weg wil lopen.
Het is hetzelfde veld dat opent in een dans,
dat verdicht wanneer je de diepte in gaat,
dat vleugels krijgt wanneer je werkelijk voelt.
Maar het is óók het veld dat je meeneemt
in een gesprek dat schuurt,
bij een grens die je wilt bewaken,
in een trigger die je liever wegduwt,
in een situatie waarin je weg zou willen lopen.
Want Het Veld vraagt uiteindelijk maar één ding:
Kun jij aanwezig blijven bij dat wat zich aandient?
Zonder te fixen.
Zonder te vluchten.
Zonder te verharden.
Dat is de mantra van She Who Moves:
‘Kan ik aanwezig blijven bij alles wat zich aandient?’
En dat is de essentie van elke innerlijke inwijding.
En wanneer je dat doet,
word je zelf de tempel.
Zelf de cirkel.
Zelf Het Veld.
En dan stopt het niet meer bij de deur van de studio.
Dan wordt jouw leven zelf de ceremonie.
Dan wijst elke situatie, licht of donker,
naar precies dat deel van jou
dat gezien wil worden.
Welkom lieve vrouw.
Zo welkom!
Liefs Judith